info

pastorale brief

b9627 img1fPASTORALE BRIEF
Het is stil op straat……

 


Het is stil op straat….Onwezenlijk stil…Want, wanneer ik op woensdagmorgen tussen acht en half negen voor het raam sta, dan is het in normale tijden een drukte van belang. Moeders en vaders met kinderen op de fiets zich haastend om de kinderen nog op tijd op school te krijgen. Om vervolgens in enen door te gaan naar…...hun volgende afspraak of verplichting. En degenen die het voorrecht hebben wat later met hun werk te kunnen beginnen maken zich zo langzamerhand op om ook hún kant op te gaan. Tussen zeven en negen komt de wereld normaal gesproken in beweging en lijkt vanaf dát moment niet meer te stoppen.

Maar momenteel niets van dat alles. Het is STIL op straat! Niet alleen tussen acht en half negen.

Maar ook de rest van de dag. In de loop van de uren die volgen zie je een eenzame wandelaar voorbij gaan met zijn hond. En wanneer de dag al een heel eind gevorderd is bevolken een aantal kinderen de speelplaats voor de deur. Omringt door vaders en moeders die angstvallig de kring groot houden met onderling een afstand van minstens anderhalve meter. Maar aan het eind van de dag is het weer stil op straat. En 95% van de mensen trekt zich terug in hun eigen huis, dat voorlopig nog een enigszins veilige burcht lijkt tegen dat ongrijpbare, dat er wél is, maar dat je niet ziet.Maar het heeft al wel een naam: CORONA.

En wanneer die naam valt, dan gebeurt er iets met mensen. De één schrikt, de ander verschiet van kleur, een derde weet niet wat hij of zij moet zeggen. Maar bij allemaal schudt het aan de boom van je leven. En maar weinigen willen het misschien openlijk toegeven, maar ieder heeft er wel een beetje last van: het maakt je onzeker en bang.

Eens temeer spreken in deze tijden woorden tot je hart die je al heel wat keren hebt gelezen, die je misschien zelf ook al heel wat keren hebt gezegd, maar die je nog nooit zó hebben geraakt als nu. Woorden die verwoorden: dat gevoel van twijfel en misschien ook wel van angst. Dat gaat nog ver uit boven de gevolgen die dat onzichtbare virus met zich meebrengt: geen werk, geen school, een ontzaglijke druk op de zorg en overvolle ziekenhuizen.

Je voelt je één van de mensen die onderweg in hun leven voor een onoverkomelijke barrière zijn komen te staan: de bergen in hun leven. De bergen, waarover ook (onder anderen) Psalm 121 spreekt. Je wilt zo graag verder. Je wilt zo graag je targets, je doelen halen (Jeruzalem). Maar op dít moment lijkt dat een onmogelijkheid en een onhaalbare kaart.

Voordat je alle moed verliest dient zich in diezelfde psalm 121 Iemand aan, Die er altijd is geweest, en Die er ook nu al steeds was. Alleen je voelde Hem (nog) niet. En in de psalm zorgt Hij ervoor, dat je het doel voor ogen houdt, en sterk genoeg blijft om je doel te halen: Hij gaat als een schaduw aan je rechterhand en Hij houdt de wacht over je gaan en je komen.

Zo af en toe heb ik het nodig, en (heel eerlijk) in deze dagen méér dan ooit, om deze woorden zo af en toe weer even te horen. Omdat ook mij de angst en twijfel wel eens overvalt. Misschien mogen we naast die beide ook de HOOP delen die Psalm 121 ons tóch wil schenken. Dit lied is niet voor niets in het psalmboek gekomen. Maar geeft ruimte aan wat we voelen, maar ook licht in de duisternis.

Dat al die helden van deze tijd, maar ook de andere mensen die zich wat minder heldhaftig voelen zich omarmd weten door de Heer van (onder andere) Psalm 121, dat bid ik u in deze onzekere tijd toe.

Ds. Jan van der Veen

Mede namens het team van predikanten van de Protestantse Gemeente Heerenveen